Aan de deur wordt niet gemoord!

Dit huis is mijn eerste ‘echte’ huis. Zo één in een woonwijk, met een tuin en kinderen die met mooi weer op straat spelen. Dat brengt een hoop geluk en gezelligheid, maar ook nieuwe uitdagingen, leermomenten en ontdekkingen. Zoals deurverkopers en hoe er mee om te gaan. Het nieuwe jaar is inmiddels goed op gang en dat betekent, blijkbaar, dat energieleveranciers op agressieve wijze op zoek gaan naar nieuwe klanten in de wijk Beijum.

Vorig jaar kwamen ze in januari en met z’n tweeën. Ik lag in mijn huiskloffie op de bank nietsvermoedend schuldig te genieten van een zeer slechte Amerikaanse tienerserie toen werd aangebeld.
“Wij zijn vanavond op pad om te voorkomen dat mensen deze winter te veel betalen,” zei de eerste man bij wijze van introductie. Het enige wat ik uit die informatie kon destilleren was dat het in elk geval géén Jehova’s getuigen betrof. Dat scheelde alvast.

“We hebben hier in de buurt rondgevraagd, en geconstateerd dat iedereen hier veel te veel betaalt voor gas, water en licht,” ging de man verder. Aha, iets met energie, dus. Was het de Energiewacht? Daar had ik immers een brief van in de bus gekregen, die ik natuurlijk niet geopend had.

“Hebt u onze brief gehad?” vroeg de tweede man. Ik antwoordde, een tikkeltje onzeker, dat ik dat had. Na een lang betoog over ‘mensen die het niet breed hebben’ (ik geloof zelfs dat het woord ‘uitbuiting’ viel) begon het me pas te dagen dat het hier om verkopers ging, en dat de Energiewacht er niks mee te maken had. “Aha, u probeert mij iets te verkopen?” vroeg ik voor de zekerheid. Maar zo moest ik het dus niet zien. Of ze even binnen mochten komen? Terwijl ik ze de hal in liet begon ik te vrezen dat het geen verkopers waren, maar rovers, verkrachters of seriemoordenaars. Het stel ratelde maar door over tarieven: hoog tarief en laag tarief, terwijl in mijn hoofd zich allerlei scenario’s afspeelden waarbij ik gruwelijk aan mijn eind zou komen.

“Als u nu tekent krijgt u een korting van wel 10% op het totaaltarief.” Ik stamelde dat ik er liever even over wilde nadenken en dat ik het moest overleggen met mijn levenspartner die echt élk moment kon thuiskomen. “Helaas mevrouw, de korting is alleen nu geldig.” Ik pruttelde wat tegen over ‘weloverwogen beslissingen,’ maar daar gingen de vermoedelijke seriemoordenaars niet mee akkoord. “Hebt u een tafel in de woonkamer? Dan kunnen we gelijk gaan tekenen.” Tegen die tijd was aan mijn gezicht af te lezen dat ik me voorbereidde op mijn naderende einde, dus besloten de heren toch maar weg te gaan. Zonder contract en zonder handtekening.

Later ontdekte ik dat het hoogstwaarschijnlijk geen seriemoordenaars waren, maar wel degelijk verkopers van een niet nader te noemen energiemaatschappij. Hoewel het één het ander natuurlijk niet hoeft uit te sluiten.

Dit jaar stuurde dezelfde energiemaatschappij een vriendelijke jongeman, luisterend naar de naam Glenn, op me af. De Vriend was ook thuis en ik was voorbereid op het lange verkooppraatje waarin pas zeer laat duidelijk zou worden dat het de bedoeling was dat ik iets zou kopen. Twee tegen één, én ik handelde met voorkennis, dat kon niet anders dan goed gaan. Het liep anders. De vriendelijke jongeman haalde zijn iPad en telefoon tevoorschijn en voerde allerlei ingewikkelde berekeningen uit om aan te tonen hoeveel we procentueel en reëel gezien minder zouden gaan betalen. Bovendien gaf hij ons twee goede opties: maatschappij A en maatschappij B. Maar maatschappij A had al snel afgedaan: zij zouden de oversluitkosten niet voor ons betalen, terwijl B (bovengenoemde niet nader genoemde energiemaatschappij) dat wel zou doen. De Vriend stormde bij de woorden ‘minder betalen’ de hal in om te vragen waar hij kon tekenen. Hij was hier nog niet op voorbereid. En ach, dit was ook wel de beste manier om de jongeman de deur uit te werken: hij zijn target behaald en wij waren er vanaf. Die aanmelding heb ik natuurlijk meteen weer ingetrokken zodra hij de deur achter zich sloot.

Was het waar wat Glenn zei? Was de niet nader genoemde energiemaatschappij ook echt goedkoper? Geen idee. Maar een bedrijf dat mensen langs de deur moet sturen om potentiële klanten onder valse voorwendselen een contract aan te smeren, roept alleen maar weerstand op. Hoewel er altijd mensen zullen zijn zoals ik, die zich laten intimideren om een contract te ondertekenen dat ze niet willen, denk ik dat het aan-de-deur-verkopen (en ook het telemarketeren) geen lang leven is beschoren. De laatste mensen die zich geen raad weten met computers en internet begeven zich nu naar bejaardentehuizen (een enkele jonge zonderling daargelaten, maar die wekt waarschijnlijk ook zelf zijn eigen energie op met behulp van een zelf gemaakt waterrad in de beek achter zijn zelfgebouwde huis ergens op de Veluwe), en online zelf iets uitzoeken is voor de jongere generaties helemaal niet zo lastig. Bovendien zijn er steeds meer tienerjongens die miljardair worden met hun vergelijk & kies websites- en applicaties, waardoor het ook de keuze-stressende medemens steeds makkelijker wordt gemaakt. Wel sneu voor Glenn, die raakt zo zijn bedrijfs-iPad kwijt en moet ook nog eens op zoek naar een nieuw baantje. Met de seriemoordenaars heb ik dan weer minder meelij.

Onderwerp De wereld van Rosa