Thuis werken. Hels èn heerlijk.

Het geld stroomt bij mij nog niet met bakken tegelijk naar binnen, maar met werken vanuit huis ben ik als parttime zelfstandig cultureel marketeer en deeltijdstudent Kunst, Cultuur en Media maar al te bekend. En eerlijk is eerlijk, ik vind het heerlijk!

Ik merkte toen ik een vaste – overigens hartstikke leuke – kantoorbaan had, dat ik me met steeds grotere moeite richting het kantoor in kwestie moest slepen. Ik vind thuis zijn nou eenmaal fantastisch. Lekker op de bank met een pot thee, zo nu en dan iets te knabbelen en af en toe even met de katten kroelen om te ontstressen. En als ik me niet lekker voel kruip ik met mijn laptop op de bank, of zelfs in bed, en doe ik tussen de bedrijven door even een tukje. Zie dat op een kantoor maar eens te doen zonder rare blikken van collega’s.

Maar natuurlijk heeft werken thuis ook zo zijn keerzijde. Hoewel de mogelijkheid om door te werken wanneer je ziek bent de productiviteit enigszins kan verhogen, zorgt de sociale druk op een kantoor er wel voor dat je niet per ongeluk – onder het mom van ‘ik kijk even één aflevering van Orange is the New Black tijdens de lunch’ – verzandt in een Netflix-marathon – bij voorkeur wanneer er een deadline voor een column op je ligt te wachten of je je eigenlijk moet voorbereiden op een belangrijke werkafspraak. Bovendien willen de katten, waarmee je zojuist nog even hebt zitten kroelen, naar buiten wanneer ze binnen zijn en naar binnen wanneer ze buiten zijn. Wanneer je de deur voor ze opendoet, zoals het een goede butler betaamt, om aan hun wensen te voldoen besluiten de mormels vervolgens dat ze toch liever blijven waar ze zijn.

Het zwaarste aan werken vanuit huis is volgens mij toch dat ik nooit, maar dan ook nooit klaar met werken ben. Ik bevind me immers – op sommige dagen althans – vierentwintig uur per dag op mijn ‘kantoor’. Dus dat mailtje dat om elf uur ’s avonds binnenkomt van een collega zzp’er, beantwoord ik dan meteen maar even. En wanneer ’s ochtends om zes uur de wekker gaat, neem ik eerst even alle berichtjes door die midden in de nacht zijn binnengekomen via het WhatsApp-groepje met de mensen met wie ik dat leuke evenementje aan het organiseren ben. Hèt recept voor een flinke burn-out nog vóór je dertigste.

Toch denk ik nu, na een paar sollicitaties voor ‘ouderwetse’ kantoorfuncties, dat ik niets liever zou willen zijn dan zzp’er. Ik geniet enorm van het werk wat ik doe, en dat komt voor een groot deel omdat het allemaal op projectbasis is. Ik zal me nooit op het werk vervelen omdat alles voortdurend nieuw en spannend is. En uiteindelijk denk ik dat ik toch liever strak sta van de spanning (die zich vaak ontaardt in regelrechte stress) dat dit soort werk zich meebrengt, dan dat ik kapot ga aan verveling op een of ander kantoor zonder uitzicht op verandering. Ach, en die burn-out die zich over vijf tot tien jaar misschien voordoet, zal een goede reden vormen om een jaar op een Nieuw-Zeelandse wijngaard druiven te plukken of me aan te sluiten bij een stel Tibetaanse monniken. Ook leuk, en het mooie is: daarna kan ik gewoon weer aan de slag bij mijn eigen bedrijf.

Onderwerp De wereld van Rosa