Een volwassen kerst.

De laatste keer dat ik een kerstcolumn schreef is een jaar geleden en niet geheel toevallig ook rond deze tijd. Ik sloot toen af met de kerstzinnige woorden ‘Even though the prospect sickens — brother, here we go again,’ afkomstig uit het lied A Christmas Carol van Tom Lehrer. En inderdaad, here we go again. Hoe vaak kun je een kerstcolumn schrijven? Als volwassene zonder traumatische ervaringen met het feest heb je er waarschijnlijk een redelijk uitgekristaliseerde mening over. Er zijn drie opties:

1. Je vindt het wat
2. Je vindt het
3. Je vindt het niks

Ik had mijn tent opgezet in het laatste kamp. De gijzeling van de agenda, de esthetische nachtmerrie dat kerst kan zijn, de jaaroverzichten op facebook, de gefaalde eigen-huis-en-tuin haute cuisine… ik vond het niks. Hoewel…ik sprak in mijn laatste kerstcolumn ook van mild alcoholisme dat niet onder stoelen of banken geschoven hoeft te worden tijdens deze met extra koopavonden gevulde dagen. En zolang de meester-slaaf verhouding tussen mij en mijn flessen Johnny Walker Black Label overeind en in mijn voordeel blijft, heb je aan mij geen kind tijdens de feestdagen.

Waar ik een probleem mee had tijdens het twee tot drie dagen durende drank- en voedselfestijn is het dwangmatige samenzijn met familieleden waar je geen binding mee hebt, afgezien van de bloedlijn die je al dan niet deelt. Ik zeg ‘had.’ Veranderde ik zowaar van mening? Ja. Het mooie van de wetenschap is dat wanneer de feiten veranderen, je mening ook moet veranderen. De veronderstelde geboorte van Jezus van Nazareth is geen reden om een uitzondering op die regel te maken.

Ik repte net al iets over volwassen zijn. Een bijkomend voordeel van het verkeren in de laatste freudiaanse fase is dat je in staat bent om nee te zeggen tegen iemand of op iets en je daar niet schuldig over hoeft te voelen. Ik kan, in mijn glorieuze volgroeidheid, dus zonder scrupules nee tegen mijn familie of wie dan ook zeggen en solitair overdag drinken om te vergeten wanneer ik mij daartoe geroepen voel. Ik heb, een ieder heeft, de keuze om kerst te vieren of niet te vieren, met wie dan ook. Dat is wat ik dit jaar doe en inderdaad ook de jaren daarvoor, maar nu toch wel heel erg.

Het dwangmatige aspect van kerst (en wat dat betreft oud en nieuw, pinksteren, pasen, wereld aidsdag, ga zo maar door) is iets dat we onszelf opleggen, dus laten we het niet doen als we het niet willen doen. Dat mag namelijk, als volwassenen onder elkaar kunnen we dit nu beslechten, al dan niet met een goed glas wijn. In mijn geval dan whisky. Filosoof Ozzy Osbourne zei al; ‘Wine is fine but whisky is quicker’. Laat dat laatste ook een tip zijn voor iedere non-volwassene tijdens de aanstaande feestdagen. L’chaim!